Quantum Life

Vanochtend, Paasochtend, ben ik bij een lezing m.b.t. Quantum Life geweest. De plek: "Op Hodenpijl" in de pastorie van de voormalige katholieke kerk van Schipluiden.

 

 

Quantum Life, dat zich gesteund weet door uitgebreid wetenschappelijk onderzoek, ziet het hart, ons hart als een centrum van liefde en bewustzijn en als een bron en gids op het gebied van zelfgenezing.

 

Het doel van Quantum Life is ( ik citeer ) : het helpen ontwikkelen en toepassen van je innerlijke potenties, talenten en capaciteiten op een manier die ten goede komt aan jezelf, je omgeving en de wereld.

 

Anders gezegd:

De Kunst van Zo Lang Leven Als je wenst in Overvloed en Geluk.

En dat klinkt ronduit aantrekkelijk.

En het gaat niet vanzelf. Het vraagt om actie.

 

 

Liefde, intuïtie, zelfliefde, creativiteit, compassie, vreugde, vertrouwen, etc. zijn fantastische kwaliteiten. Maar wat als je er niet bij kunt ? Als er iets voor zit ( je er iets voor zet ), je innerlijke saboteur b.v.

Wat dan ?

 

Presentator A. neemt ons op heldere wijze mee door een aantal mogelijkheden, zoals:

Specifieke gerichte meditaties, liefst meerdere malen per dag.

Je bewust worden van je schaduwkant en die leren accepteren.

Je meditatief verbinden met aarde, hart, kosmos ( in samenhang ).

 

Het meeste klinkt mij zeer bekend in de oren.

Een eye-opener vond ik dit: je schuldig voelen is zeer slecht voor je gezondheid. Het leidt tot zelfhaat en dat leidt weer tot een aanval op het auto-immuunsysteem. Dat raakt verzwakt en ziekten en veroudering krijgen de kans.

Er is ook hoop:
Als je gezond en matig eet kun je langer vitaal blijven en wordt je leven verlengd.....met als gevolg.......dat je meer kunt eten.
Voilá.

Aas van Bekers, de ultieme gelukskaart, vind ik hier mooi bij passen.

 

 
 

Rosa Mystica.....Rainer Maria Rilke.

Ich lebe mein Leben in wachsenden Ringen.......dat is het eerste dat mij mij opkomt als ik een aankondiging krijg voor "Rosa Mystica". Ik heb het jaren geleden gezongen als onderdeel van een lied. In een workshop van M. in Moulin de Bousson.

 

 

M. is 9 jaar geleden in aanraking gekomen met Rainer Maria Rilke ( 1875 - 1926 ). Zij raakt gefascineerd door deze unieke persoon, zijn werk, zijn leven, zijn spiritualiteit. Ze verzamelt alle boeken die voorhanden zijn en gaat een diepe verbinding met hem aan. Zij reist hem na en bezoekt - waar mogelijk - alle plaatsen waar hij geleefd heeft.

Nu, 9 jaarringen later, brengt zij Rilke mee en deelt hem met ons. Samen met J. als regisseuse, vertelt zij het verhaal. Zijn verhaal en haar verhaal.

 

Terwijl er steeds meer boeken uit haar koffer komen - zij legt ze vertellend als een "wachsenden Ring" op de grond - maken we kennis met zijn werk, zijn geluk, zijn teleurstellingen, zijn liefdes en zijn tijd.

 

Wie zich in hem verdiept komt ook langs bij Freud, Nietzsche, Schopenhauer, Kafka, Cézanne, Rodin. Tijdgenoten met wie hij enige tijd in verbinding stond.

 

 

De mooie, sobere ruimte in "De Stal" waar M. dit met ons deelt voelt als passend. Geen zaken die afleiden van "het verhaal", wel de sfeer van beslotenheid en ruimte.

 

 

Na de pauze - de boeken zijn geruimd - neemt M. ons mee naar Clara Westhof ( 1878 - 1954 ), de beeldhouwster die gehuwd was met Rilke en bij wie hij een dochter had. Het huwelijk op zich hield geen stand. De zielsrelatie tussen beiden bleef .

 

 

M. verbindt ons op een bizondere wijze met "het leven van Clara". Via klank, zang en beweging ervaren we de verschillende aspecten van haar persoonlijkheid. Hierin worden haar grootste krachten en vreugden, maar ook haar diepste angsten en eenzaamheid hoorbaar, voelbaar, zichtbaar. M. leeft enige tijd Clara. En dat is indrukwekkend.

 

 

Laten we niet van jou spreken.

Jij bent onuitsprekelijk van nature.

Andere bloemen sieren de tafel,

jij tovert haar om.

 

In een simpele vaas gezet

verander je alles op slag:

misschien is het dezelfde zijn,

maar gezongen door een engel.

 

( Les Roses, Rilke, 1927 ).

 

 

voor meer info:

www.demuzen.com

www.moulinbousson.com

 

Ibérica Magica.

Gisteravond de laatste hand gelegd aan het schilderij Ibérica Magica. Volgende week woensdagavond 27 maart zal het onderdeel uitmaken van de installatie t.b.v. het dansen van de 5 ritmes ( Gabrielle Roth ) in Orion.

 

 Op mijn andere blog: www.artohotze.blogspot.com ben ik uitgebreid ingegaan op de archetypische betekenis van dit beeld ( deze beelden ).

Sindsdien komt er nog regelmatig feedback binnen, zoals:

 

*******

Dansen met je hart, volg je hart, een hart voor dansen.

Een knappe combinatie van activiteit en sereniteit.

Melancholisch.

Door het kleurgebruik straalt het schilderij rust uit, maar door het rood bruist het ook: het kloppend (dans)hart.

De blauwe sterren, lichtjes laten het geheel sprankelen.

Je danst, je krijgt vleugels, je ontspant, je geniet.

Alleen? met zijn tweeën? met elkaar? Wat jij wilt.

Muziek die aanspreekt en je laat gaan.

Meeslepend.

Ik vind het een werkelijk prachtig schilderij!

( Yvon )

 

***********

Kwaliteiten als: warmte, zachtheid. Melancholie ook.

En: Gedragen worden, leven en dood, geboorte, verlicht worden.

( Sanne )

 

 

Franz Ruppert: de opstelling van het Verlangen.

Waarnemingen en kanttekeningen bij Franz Ruppert.

De opstelling van het Verlangen.

Het bij de opstelling ( in eerste instantie ) niet laten representeren van de hoofdpersoon heeft m.i. tot gevolg dat de waarnemer ( “zelf” ) in deze persoon niet of onvoldoende  geactiveerd wordt.

De kans bestaat hierdoor dat het overzicht van het familieveld niet of slechts partieel wordt waargenomen.

Ik “wil meer mijzelf – kunnen –zijn”  of de oefening daarvan vindt m.i. niet of onvoldoende plaats.

Wat nu gebeurt ( de persoon zelf meteen in de opstelling plaatsen ) is dat er een ego-stuk ( met een “kokervisie” ) de plaats inneemt van de waarnemer. Datgene wat het ego-stuk waarneemt zal sterk gekleurd zijn door de bijbehorende gedachten, gevoelens en verlangens. De cliënt Is daarmee geïdentificeerd en ontbeert zo overzicht.

Disidentificatie / identificatie:

In vele stromingen wordt het belang onderstreept dat het hebben van een lichaam, gevoelens, gedachten, beelden, verlangens onontkoombaar en algemeen menselijk is. Gelukkig maar ( soms ook niet ). De verwarring ontstaat veelal in de onbewuste identificatie daarmee. Bij Hellinger mag je eerst regisseur en waarnemer zijn. Dat appelleert m.i. aan een heel gezond stuk.

De mens is meer als deze collectie verschijningsvormen.  Hier komt voor mij  het “zijn” in beeld. Het zelf. De waarnemer.

Een te sterk focus op het verlangen ( hoe legitiem ook en dikwijls voorzien van een motorwerking ) betekent m.i. nogmaals een  nadrukkelijk focus op het “tekort”. Ook dat is ego-verbonden. Zo hoeft er niet echt bewogen / ingenomen te worden en wordt er ook niet of weinig bewogen. Dit is m.i. wat er altijd al bij de cliënt gebeurd.

Als ik terugblik naar het laatste deel van de eerste sessie dan zie ik dat terug. Voor mij voelt het als dat er een focus op “licht” ( moeder-verlangen-dochter )is. Daar kan m.i. echter weinig tot geen echt contact mee gemaakt worden omdat de schaduwkant ( elders in het veld )niet waargenomen is of wordt en zo betrokken wordt bij het “geheel”. Anders gezegd: De kans bestaat dan dat er een “ideaalplaatje” ontstaat zonder dat het gegrond wordt.

In de tweede sessie ervaar ik meer dynamiek en overzicht. Echter hier beweegt een cliënt die al een vorm van innerlijke waarneming heeft ontwikkeld. Dit veld is open en wordt overzien en daardoor bewust of onbewust ingenomen. Hier zie ik wel gronding.

Wat mij opvalt  nu en de vorige keer bij de Ruppert-methodiek is dat er zo weinig dynamiek is. Het woord “log” komt bij mij op ( uitz. De 2^de sessie gisteren ). Ik mis het vitale, energieke wat dikwijls bij de Hellingers aanwezig was.

Henk, 24-01-2016